"آیا ارزشش را دارد؟": یک تفنگدار دریایی سقوط کرده و شکست جنگ در افغانستان

گرچن کاتروود پرچم را روی تابوت پسرش Marine Lance Cpl نگه می دارد. الک کاتروود در چهارشنبه، 18 اوت 2021 در اسپرینگ ویل، تنسی. در سال 2010، الک 19 ساله هنگام جنگ با طالبان در افغانستان کشته شد. وقتی او زنده بود، دوست داشت صورتش را لمس کند. او پوست نرمی شبیه نوزاد دارد و وقتی دستش را روی گونه‌اش می‌گذارد، این تفنگدار بزرگ قوی مثل پسر کوچکش احساس می‌کند. (AP Photo/Karen Pulfer Focht)
اسپرینگ ویل، تنسی - وقتی صدای بسته شدن در ماشین را شنید، یک ژاکت قرمز را تا کرده بود و به سمت پنجره می رفت و متوجه شد که لحظه ای که همیشه فکر می کرد او را خواهد کشت نزدیک است به واقعیت تبدیل شود: سه تفنگدار نیروی دریایی و یک کشیش نیروی دریایی راه رفتن به سمت در او، که فقط می تواند یک معنی داشته باشد.
او دستش را روی ستاره آبی کنار در ورودی که نمادی از محافظت از پسرش Malin Lance Cpl بود، گذاشت. الک کاتروود (الک کاتروود) که سه هفته پیش عازم میدان جنگ در افغانستان شد.
سپس، همانطور که او به یاد می آورد، او عقل خود را از دست داد. وحشیانه دور خانه دوید. او در را باز کرد و به مرد گفت که آنها نمی توانند وارد شوند. او یک سبد گل برداشت و به طرف آنها پرتاب کرد. او آنقدر فریاد زد که روز بعد نتوانست مدت زیادی صحبت کند.
گرچن کاتروود گفت: «فقط می‌خواهم چیزی نگویند، زیرا اگر بگویند، این درست است. و البته این درست است.»
با نگاهی به اخبار این دو هفته احساس می کنم این روز ده دقیقه پیش اتفاق افتاده است. زمانی که نیروهای ایالات متحده از افغانستان خارج شدند، به نظر می‌رسید که هر چیزی که برای ساختن آن بسیار زحمت کشیده‌اند، در یک لحظه فرو ریخت. ارتش افغانستان سلاح های خود را زمین گذاشت، رئیس جمهور فرار کرد و طالبان قدرت را به دست گرفتند. هزاران نفر مشتاق فرار به فرودگاه کابل هجوم آوردند و گرچن کاتروود وقتی فهمید پسرش مرده است، ژاکت قرمزی را که تا کرده بود در دستانش احساس کرد.
تلفن همراه او با اخبار اعضای خانواده اش که از آن روز وحشتناک جمع شده بودند، وزوز کرد: افسر پلیسی که از گلدان فرار کرده بود. والدین افراد دیگر در جنگ جان باختند یا خودکشی کردند. پسرش در 5 اول معروف بود رفقای گردان سوم سپاه تفنگداران دریایی ملقب به "کمپ اسب سیاه" بالاترین میزان تلفات را در افغانستان دارند. بسیاری از آنها او را "مادر" صدا می کنند.
خارج از این دایره، او فردی را دید که در فیس بوک ادعا می کرد که "این اتلاف عمر و پتانسیل است." دوستان به او گفتند که چقدر احساس وحشتناکی داشتند که پسرش بیهوده مرد. هنگامی که او اطلاعاتی را با سایر افرادی که بهای جنگ را پرداختند رد و بدل می کرد، نگران بود که پایان جنگ آنها را وادار کند که اهمیت آنچه را که دیده اند و رنج کشیده اند زیر سوال ببرند.
او به برخی از مردم گفت: "من باید سه چیز را بدانید." شما برای هدر دادن انرژی خود نجنگیدید. الک زندگی خود را بیهوده از دست نداد. در هر صورت تا روز مرگم اینجا منتظرت میمونم. اینها تمام چیزی است که باید به خاطر بسپارید.»
در جنگل پشت خانه او، کلبه اسب تیره در حال ساخت است. او و همسرش در حال ساختن یک پناهگاه برای کهنه سربازان هستند، مکانی که می توانند دور هم جمع شوند تا با وحشت جنگ مقابله کنند. 25 اتاق وجود دارد و هر اتاق به نام مردی که در اردوگاه پسرش کشته شده است نامگذاری شده است. او گفت آنهایی که به خانه بازگشتند پسران جانشین آنها شده بودند. او می داند که بیش از شش نفر بر اثر خودکشی جان خود را از دست داده اند.
من نگران تأثیر روانی این موضوع بر آنها هستم. آنها بسیار قوی، بسیار شجاع، بسیار شجاع هستند. اما آنها همچنین قلب های بسیار بسیار بزرگی دارند. و من فکر می کنم که آنها ممکن است خیلی چیزها را درونی کنند و خودشان را سرزنش کنند. "خدای من، امیدوارم آنها خودشان را سرزنش نکنند."
این عکس سال 2010 ارائه شده توسط چلسی لی، Marine Lance Cpl را نشان می دهد. الک کاتروود (الک کاتروود) در آن شب، گردان سوم از تفنگداران دریایی پنجم از کمپ پندلتون، کالیفرنیا مستقر شد. جورج باربا اولین پرواز کاتروود با هلیکوپتر را در حین تمرین به یاد می آورد و اینکه چگونه او "نزدیک به گوش هایش لبخند می زد و پاهایش را مانند کودکی که روی صندلی بلند می نشیند تکان می داد". (چلسی لی از طریق آسوشیتدپرس)
گردان سوم سپاه پنجم تفنگداران دریایی در پاییز 2010 از کمپ پندلتون کالیفرنیا مستقر شد و 1000 تفنگدار نیروی دریایی آمریکا را به افغانستان فرستاد که یکی از خونین ترین سفرها برای سربازان آمریکایی خواهد بود.
کندک اسب سیاه به مدت شش ماه در ولسوالی سنگین ولایت هلمند با جنگجویان طالبان جنگید. در جنگ تحت رهبری ایالات متحده برای نزدیک به یک دهه، سنجین تقریباً به طور کامل تحت کنترل طالبان بود. مزارع سرسبز خشخاش که برای مواد مخدر استفاده می شود، درآمد ارزشمندی را برای ستیزه جویان فراهم می کند که مصمم به نگهداری آنها هستند.
وقتی تفنگداران دریایی رسیدند، پرچم سفید طالبان از بیشتر ساختمان ها به اهتزاز درآمد. از بلندگوهای نصب شده برای پخش نماز برای تمسخر ارتش آمریکا استفاده شد. مدرسه تعطیل شده است.
گروهبان سابق به یاد می آورد: "وقتی پرنده فرود آمد، ما مورد اصابت قرار گرفته بودیم." جورج باربا از منیفی، کالیفرنیا. ما دویدیم، وارد شدیم، یادم هست گروهبان توپخانه ما به ما گفت: به سانکین خوش آمدید. شما به تازگی نوار اکشن رزمی خود را دریافت کرده اید.'
تک تیرانداز در جنگل کمین کرده بود. سرباز با تفنگ پشت دیوار گلی پنهان شد. بمب های دست ساز جاده ها و کانال ها را به تله مرگ تبدیل کردند.
سانکین اولین استقرار جنگی الک کاتروود است. او زمانی که هنوز در دبیرستان تحصیل می کرد به تفنگداران دریایی پیوست، مدت کوتاهی پس از فارغ التحصیلی به یک کمپ بوت رفت و سپس به یک تیم 13 نفره به رهبری یک گروهبان سابق منصوب شد. شان جانسون
حرفه ای بودن کاتروود تأثیر عمیقی بر جانسون گذاشت - سالم، از نظر ذهنی قوی و همیشه به موقع.
جانسون گفت: "او فقط 19 سال دارد، بنابراین این خاص است." "بعضی از مردم هنوز فقط می خواهند بفهمند که چگونه چکمه های خود را ببندند تا مورد سرزنش قرار نگیرند."
کاتروود هم آنها را به خنده انداخت. او یک اسباب بازی مخمل خواب دار کوچک را به عنوان وسیله ای برای شوخی با خود حمل می کرد.
باربا اولین هلیکوپتر سواری کاتروود را در حین تمرین به یاد می آورد و اینکه چگونه او "نزدیک به گوش هایش لبخند می زد و پاهایش را مانند کودکی که روی صندلی بلند می نشیند تکان می داد".
Cpl سابق ویلیام ساتون از یورک‌ویل، ایلینوی، قول داد که کیس وود حتی در تبادل آتش هم شوخی خواهد کرد.
ساتون که در نبرد در افغانستان بارها مورد اصابت گلوله قرار گرفت، گفت: "الک، او یک چراغ در تاریکی است." سپس آن را از ما گرفتند.»
در 14 اکتبر 2010، تیم کاتروود پس از نگهبانی در بیرون از پایگاه گشتی در اواخر شب، برای کمک به سایر تفنگداران دریایی تحت حمله قرار گرفتند. مهمات آنها تمام شده بود.
آنها از مزارع باز عبور کردند و از کانال های آبیاری به عنوان پوشش استفاده کردند. بعد از اینکه نیمی از تیم را سالم به جبهه فرستاد، جانسون کلاه کاتروود را کوبید و گفت: "بیا برویم."
او گفت که تنها پس از سه قدم، تیراندازی در کمین جنگجویان طالبان پشت سر آنها به صدا درآمد. جانسون سرش را پایین انداخت و یک گلوله در شلوارش دید. او از ناحیه پا مورد اصابت گلوله قرار گرفت. سپس یک انفجار کر کننده رخ داد - یکی از تفنگداران دریایی روی یک بمب مخفی قدم گذاشت. جانسون ناگهان بیهوش شد و در آب از خواب بیدار شد.
سپس انفجار دیگری رخ داد. به سمت چپ نگاه کرد، جانسون کاتروود را دید که رو به پایین شناور بود. او گفت که معلوم است تفنگدار جوان مرده است.
انفجار در حین کمین یک تفنگدار دریایی دیگر به نام Lance Cpl را کشت. جوزف لوپز از روزاموند کالیفرنیا و یک نفر دیگر به شدت مجروح شدند.
گروهبان استیو بنکرافت پس از بازگشت به ایالات متحده، یک رانندگی دشوار دو ساعته را به سمت خانه والدینش در Casewood در شمال ایلینوی آغاز کرد. قبل از اینکه افسر امداد مصدوم شود، به مدت هفت ماه در عراق خدمت کرد و مسئول اطلاع رسانی کشته شدگانش در میدان جنگ به خانواده اش بود.
بنکرافت که اکنون بازنشسته شده است، گفت: "من هرگز نمی خواهم این اتفاق برای کسی بیفتد و نمی توانم آن را بیان کنم: نمی خواهم به چهره والدینم نگاه کنم و به آنها بگویم که تنها پسرشان رفته است."
هنگامی که او مجبور شد خانواده‌اش را به دوور، دلاور، همراهی کند تا بیرون آمدن تابوت از هواپیما را تماشا کند، او متکی بود. اما وقتی تنها شد گریه کرد. وقتی به لحظه ای که به خانه گرچن و کرک کاتروود رسید فکر کرد، همچنان گریه می کرد.
حالا به گلدان های دور ریخته شده خندیدند. او هنوز به طور مرتب با آنها و سایر والدینی که به آنها اطلاع داده صحبت می کند. اگرچه او هرگز الک را ندیده بود، اما احساس می کرد که او را می شناسد.
«پسر آنها چنین قهرمانی است. توضیح دادن آن سخت است، اما او چیزی را قربانی کرد که بیش از 99 درصد از مردم جهان هرگز نمی خواستند انجام دهند.
"ارزششو داره؟ ما افراد زیادی را از دست داده ایم. تصور اینکه چقدر از دست داده ایم سخت است.» او گفت.
گرچن کاتروود در روز چهارشنبه، 18 اوت 2021، قلب بنفش پسرش را در اسپرینگ ویل، تنسی دریافت کرد. الک کاتروود 19 ساله در سال 2010 در نبرد با طالبان در افغانستان کشته شد. (AP Photo/ Karen Pulfer Focht)
گرچن کاتروود صلیب پسرش را روی میله تختش آویزان کرد و برچسب سگش روی آن آویزان بود.
یک مهره شیشه ای کنار آن آویزان بود و خاکستر یک تفنگدار جوان دیگر را باد می کرد: Cpl. پل ودگوود، او به خانه رفت.
اردوگاه اسب سیاه در آوریل 2011 به کالیفرنیا بازگشت. پس از ماه ها درگیری شدید، آنها اساسا سنجین را از طالبان گرفتند. رهبران دولت استانی می توانند با خیال راحت عمل کنند. کودکان، از جمله دختران، به مدرسه باز می گردند.
بهای سنگینی پرداخت. علاوه بر 25 نفری که جان خود را از دست دادند، بیش از 200 نفر با جراحات به خانه رفتند که بسیاری از آنها دست و پای خود را از دست دادند و سایر زخم ها به سختی دیده می شدند.
Wedgwood وقتی چهار سال سربازی را به پایان رساند و در سال 2013 تفنگداران دریایی را ترک کرد نتوانست بخوابد. هر چه کمتر بخوابد، بیشتر مشروب می‌نوشد.
خالکوبی روی بازوی او طوماری کاغذی با نام چهار تفنگدار دریایی کشته شده در سانکین را نشان می داد. Wedgwood به فکر سربازی مجدد افتاد، اما به مادرش گفت: "اگر بمانم، فکر می کنم بمیرم."
در عوض، Wedgwood به کالج در زادگاهش کلرادو رفت، اما به زودی علاقه خود را از دست داد. حقایق ثابت کرده است که دوره های جوشکاری کالج های محلی مناسب تر است.
تشخیص داده شد که Wedgwood مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه است. او دارو مصرف می کند و در درمان شرکت می کند.
هلن وج وود، مادر تفنگداران دریایی گفت: «او بسیار بر سلامت روان متمرکز است. او یک جانباز نادیده گرفته نیست.»
با این وجود، او مبارزه کرد. در 4 جولای، Wedgwood سگ خود را به کمپ در جنگل می آورد تا از آتش بازی جلوگیری کند. پس از اینکه یک دستگاه معکوس باعث شد او روی زمین بپرد، شغلی را که دوست داشت ترک کرد.
پنج سال پس از سانجین، به نظر می رسد اوضاع رو به بهبود است. Wedgwood در حال آماده سازی یک شغل جدید است که به او اجازه می دهد تا به عنوان یک پیمانکار امنیتی خصوصی به افغانستان بازگردد. به نظر می رسد او در جای خوبی است.
در 23 آگوست 2016، پس از یک شب مشروب خوری با هم اتاقی خود، Wedgwood سر کار حاضر نشد. بعداً هم اتاقی او را در اتاق خواب مرده پیدا کرد. به خودش شلیک کرد. او 25 سال سن دارد.
او معتقد است که پسرش و سایر خودکشی‌ها قربانی جنگ هستند، درست مانند کسانی که در این عملیات جان خود را از دست داده‌اند.
هنگامی که طالبان کنترل افغانستان را قبل از پنجمین سالگرد مرگ پسرش به دست گرفتند، او از اینکه جنگی که بیش از 2400 آمریکایی را کشته و بیش از 20700 نفر را مجروح کرد سرانجام به پایان رسیده بود، خیالش راحت شد. اما غم انگیز است که دستاوردهای مردم افغانستان – به ویژه زنان و کودکان – ممکن است موقتی باشد.